Proces rozwoju duchowego

Proces rozwoju duchowego polega ogólnie na zrozumieniu, że wszystko jest ze wszystkim powiązane, że jest jakiś wyższy porządek. To poszerzenie perspektywy widzenia, szukanie sensu i celu życia, potrzeba uchwycenia nieuchwytnego. To szukanie harmonii i spokoju. Wymaga to pracy nad sobą, refleksji, czasami medytacji oraz praktykowania wartości takich, jak miłość, empatia i szacunek dla innych istot. Jednocześnie każdy może inaczej dookreślić na czym polega rozwój duchowy. Wszyscy jednak zgodzą się, że na uświadomieniu sobie, że jest coś więcej, niż tu i teraz.

Uważność

To podstawa procesu rozwoju duchowego. Przede wszystkim bowiem musimy być świadomi swojego ciała, swoich myśli, emocji i życia, którym żyjemy w wymiarze fizycznym. Poprzez uważność uczymy się kontrolować swoje reakcje a przez to zyskujemy większą kontrolę nad swoim życiem. Należy więc dbać o swoją kondycję psycho-fizyczną. Nie zatruwać umysłu negatywnymi myślami, nie skupiać się na tym, czego nie mamy. Nie pozwalać sobie na to, żeby jakiekolwiek emocje nadmiernie wpływały na zachowanie. Do wszystkiego zachować zdrowy dystans.

Życie chwilą obecną

Nie można zapominać o przeszłości, bo jest ona źródłem doświadczeń i nauki. Nie można jednak ciągle wracać i hodować myśli, że kiedyś było lepiej. Z drugiej strony nie można też wybiegać za daleko w przyszłość, marzyć o lepszych czasach. Przyszłość przecież jeszcze nie nadeszła. Trzeba żyć tu i teraz, czerpać z tego satysfakcję, cieszyć się tym, co się ma. Należy angażować się w chwilę obecną, w to, co robimy teraz – czy to będzie praca zawodowa, praca w ogródku, gra na pianinie, czy jazda na rowerze. Budujmy swój dobrostan,  nawet dobrobyt, ale cieszmy się też z drobnych rzeczy. Proces rozwoju duchowego zaczyna się bowiem w rzeczywistości, w której żyjemy. Im bardziej jest ona harmonijna, im większą czerpiemy z niej satysfakcję, tym łatwiej zgłębić się w duchowość. Nic nas bowiem nie ogranicza.

Praktykowanie wdzięczności

Wiąże się z warunkiem uważności i bycia tu i teraz. Należy co najmniej raz na jakiś czas zdobyć się na refleksje i uświadomić sobie jak wiele mamy. Dach nad głową, zdrowie, życzliwi ludzie obok, nasze pasje, słoneczny dzień, ciekawy książka lub film, ładna sukienka – to wszystko jest powodem do wzbudzenia w sobie poczucia wdzięczności za to, żeby dane nam było tego doświadczyć. Praktykowanie wdzięczności to po prostu uświadomienie sobie tego, co mamy. To też podstawa do tego, żeby mieć jeszcze więcej, żeby doświadczać obfitości.

Praca nad wartościami

Osoby rozwijające się duchowo zazwyczaj starają się żyć zgodnie z wartościami, takimi jak miłość, empatia, życzliwość i szacunek dla innych istot. Te wartości pomagają nam być bardziej uważnymi na innych i na świat wokół nas oraz budować lepsze relacje z innymi ludźmi. Nie można rozwinąć się duchowo ignorując innych ludzi i ich potrzeby.

Zrezygnowanie z kontroli

Nie na wszystko mamy wpływ. Niektóre sprawy dzieją się i będą działy się poza nami i nie będziemy w stanie wpłynąć na ich bieg. Nie można więc czuć dyskomfortu z powodu braku możliwości kontrolowania czegoś a należy pogodzić się ze stanem faktycznym. Przyjąć go do wiadomości i nie starać się nadmiernie ingerować w coś, co jest poza naszą kontrolą. Niektóre sprawy dzieją się same i nie można czuć się za wszystko odpowiedzialnym.

Współodczuwanie

To potrzeba dzielenia się, pomagania, wspierania innych istot – ludzi i zwierząt. To potrzeba dbania o środowisko, w którym wszyscy żyjemy. Wszyscy bowiem mamy prawo do życia i każdy z nas jest częścią większej całości. Jeżeli więc możemy pomóc, pomóżmy. Jednak pomagajmy rozważnie – najlepiej wtedy, gdy ktoś poprosi lub w jakikolwiek inny sposób da przyzwolenie na pomoc. Nie można bowiem uszczęśliwiać kogoś na siłę. Nie można też zapominać o równowadze energetycznej, żeby nie tworzyć sobie dłużników energetycznych. Tak samo jak nie można tylko brać, tak samo nie można tylko dawać. Należy również odróżnić współodczuwanie od współczucia. Współczucie bowiem z reguły sprawia, że sami czujemy się lepiej. Współodczuwając zaś sprawiamy, że to ktoś inny odczuwa ulgę.

Umiejętność bycia samemu

Jesteśmy istotami społecznymi. Każdy z nas potrzebuje innych ludzi. Jednak osoba rozwijająca się duchowo umie być też sama – i nie czuje się wtedy samotna. Potrzebuje bowiem czasu na własne refleksje, na jakąś samodzielną pracę, może na lekturę lub dokształcanie. Czasami jest to też chwilowa ucieczka od zgiełku życia na łono natury, żeby wyciszyć się lub zregenerować siły. Osoba rozwijająca się duchowo nie czuje dyskomfortu będąc sama, ona czasami potrzebuje samotności.

Praca nad własnym ego

Proces rozwoju duchowego często wymaga również pracy nad swoim ego i umiejętnością radzenia sobie z negatywnymi emocjami, takimi jak złość, zazdrość i niepokój. Osoby rozwijające się duchowo starają się zrozumieć swoje emocje i kontrolować je, zamiast pozwalać im kontrolować swoje życie. Nie będą więc starały się udowadniać komuś, że są w czymś lepsze. Będą unikały karmienia swojego ego myślą, że ktoś ma gorzej, że czegoś nie wie lub nie rozumie. Nie można czuć się bardziej oświeconym a należy rozumieć, że każdy ma swoją drogę.

Zmierzenie się z własnym Cieniem

Każdy z nas ma w sobie jakieś aspekty własnej osobowości, których nie akceptuje. W trakcie życia mogły być one zepchnięte w nieświadomość, ale one nadal w nas są. To mogą być jakieś niewygodne dla naszego ego myśli lub sny, pełne ukrytych pragnień, złości, urazy. Gdy pojawiają się na chwilę, szybko tłumimy je w sobie – bo przecież tak nie można myśleć, niektórych rzeczy nie można chcieć. Każdy z nas także odczuwać może gniew, zazdrość, zawiść, chciwość, złość. To wszystko również osoby rozwijające się duchowo. Ważne jednak, żeby uświadomić je sobie, bo wtedy można nad nimi zapanować. Nie przypisywać naszych słabości innych ludziom i w nich je zwalczać a zrozumieć, że to część nas samych. Należy po prostu zrozumieć, że jesteśmy istotami złożonymi. Jeden człowiek czasami może być dobry, czasami zły, czasami zrobi wiele dla innych, innym razem staje się egoistą. W człowieku jest po prostu i światło, i ciemność. Uświadamiając sobie własną ciemność łatwiej dojść do światła.

Szacunek do innych

Osoba rozwijająca się duchowo każdego człowieka traktuje jako swojego nauczyciela – od każdego bowiem może czegoś nauczyć się. Ludzie mają różne historie, różne doświadczenia, różne poglądy i punkty widzenia. Nie można oceniać, wartościować cudzego życia a starać się rozumieć cudze wybory. Każdy ma bowiem prawo do samodzielnych decyzji. Nie ważne więc w jakim punkcie życiowym są ludzie, których spotykamy. Należy im się szacunek bez względu na to kim są i co osiągnęli.

Unikanie sytuacji konfliktowych

Ludzie są różni, są na różnych etapach w rozwoju osobistym, nie wszyscy rozwijają się duchowo. Mają różne potrzeby i interesy. Konflikty więc są niejako nieuniknione. Ważne jednak jest, żeby nie angażować się w nie, nie szukać konfrontacji. Osoba rozwijająca się duchowo będzie raczej starała się rozwiązywać je na drodze dyskusji, negocjacji. Unikanie konfliktów nie oznacza też, że gdy pojawi się jakiś problem, to zrezygnuje ze swoich praw, wycofa się i podda się. Osoba rozwijająca się duchowo jest uwrażliwiona na poczucie sprawiedliwości. Nie zabierze więc czegoś, co do niej nie należy, ale również nie pozwoli się krzywdzić.

Ciągła nauka

Proces rozwoju duchowego oznacza ciągłą naukę i pracę nad sobą. Nie ma jednego sposobu na osiągnięcie rozwoju duchowego, ponieważ każdy człowiek jest inny i ma swoją własną drogę do pokonania. Sam rozwój duchowy jest procesem indywidualnym i każdy z nas ma swoje własne wyzwania i cele. Należy być otwartym na nowe idee, poglądy i perspektywy, które pomagają zrozumieć siebie i świat wokół nas. Dobrze jest kultywować praktyki duchowe – medytacja, joga, modlitwa, refleksje, praca nad sobą, altruizm – aby utrzymać połączenie z duchowością. Należy także słuchać swojego wewnętrznego głosu i podążać za nim. Gdzieś tam czeka zrozumienie.

_______
Artykuł jest moim autorskim tekstem chronionym prawami autorskimi. Chcesz nim podzielić się z kimś? Nie kopiuj! Udostępnij link do artykułu. Kopiowanie treści bez podania ich autora i źródła jest kradzieżą. Szanuj moją pracę i wiedzę, którą oferuję tu zupełnie za darmo.
dziękuję
Ksymena

Porozmawiajmy o karmie